ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ -αποσπάσματα

1.

Στην άνεση της απελπισίας

μπλεγμένος στην ουρά του διαόλου

και ο κάθε αναστεναγμός, κάθε θρήνος

να μοιάζει με τις παραστάσεις ενός γυμνού θιάσου.

όλοι να πληρώνουν

όλοι να χρωστούν

κανείς δεν μίλα

για αυτό και δεν ακούν.

μονό η νύχτα να διασκεδάζει τους πόνους μας

το σκοτάδι να φωτίζει τις πληγές μας

λίγα χαρτονομίσματα να κλειδώνουν τον σύντροφο μας

προσπαθώ να πιστέψω σε οτιδήποτε

μα όλα έρχονται κάθε πρώτη του μηνός

να εισπράξουν από αυτά που έχω πουλήσει

2.

καλογυμνασμένα πτώματα

και ευτραφείς τυφλοί ιδεολόγοι

απόλυτα συγχρονισμένοι

- σαν μπαλαρίνες και φαντάροι -

με την εποχή τους

με την γριά ερωμένη

με την συνείδηση μπαλωμένη.

3.

το τίποτα με γλυκοκοιτάζει

εχεί παντα επιχειρήματα

υποστηρικτές

εχθρούς

κινδύνους

ασφαλεια

υπερβολές

ησυχία

θόρυβο

(ειδικά στις μέρες μας)

έχει τα πάντα

το τίποτα.

Franz Kafka

«Εγώ δεν έχω κάποιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον, αλλά αντιθέτως εγώ συνίσταμαι από λογοτεχνία, δεν είμαι τίποτε άλλο και δεν μπορώ να είμαι τίποτε άλλο».

δρομολόγια

δρόμοι
δικοί σου δρόμοι
και ατελείωτες πορείες

ένα τσιγάρο δρόμος

όχι όχι

ένα κτήμα καπνά δρόμος

και εγώ να έρχομαι κατά πάνω σου ζωσμένος με εκρηκτικά,αλκοόλ και αγάπη.

Στον Κ.Κ.

Ελεγεία χαρας και Σάτιρες υπερηφάνιας (των άλλων)

σε ακούσα κάποτε να κλαίς
όχι απο ευτυχία ή λύπη
αλλά γιατί τα δέντρα και οι λάσπες
σε φθονούσαν που μιλούσες με τα άστρα
και όνειρα σκονισμένα

σκοτάδια και χαρτιά κιτρινισμένα
φύλαγες στο μπαούλο
γιατί η καρδιά σου δεν χωρούσε
κατι πέρα
απο τα ποίηματα σου.

αν και αυτό σε πληγώνει
θυμήσου
ότι αν η καρδιά τρυπήσει
κανένας στίχος
δεν μπορεί να την μπαλώσει

θυμήσου,θυμήσου
και μην κοιμηθείς
κάποιος απόψε
είναι ξύπνιος
και συζητάει με τα άστρα.

αντίτιμο

μια αρρώστια μου τρώει το μυαλό

δεν με αφήνει

δεν με σέβεται όταν δεν πονάω



μια άσχημη μα πιστή ερωμένη

τα βράδια για λίγες στιγμές ανακούφισης
της λέω κάποιες όμορφες ιστορίες
που έχουν τέλος καλό και όλα είναι καλά.

( οι κακοί πάντα πεθαίνουν μόνοι και έρημοι
την κακή μητριά την ρίχνουν στο φούρνο
τον λύκο τον τρώνε τα πρόβατα).

εκείνη όμως μετά ζητά κι άλλα κι άλλα


....και εγώ δεν έχω τίποτα

μόνο κάποια σκουριασμένα από την βροχή λουλούδια
και ένα φτερό από τον Άγγελό μου.

Σσσσσσσσ.....

Σσσσσσ.......μην χοροπηδάς πάνω μου,πονάω, τρίζουν τα κόκαλα μου και καρδιά μου νυστάζει.

κάτσε δίπλα μου,ακου την μουσικη,έλα μαζί μου..

επανάληψη στον εφιάλτη

τέρατα τέρατα παλιάνθρωποι μεθυσμένοι
όνειρα που μέσα στα χέρια μου μαραζώσατε
γεμάτα πόνους,γεμάτα χαρακιές

μετράτε τις αδυναμίες σας

υπολογίζεται

τι χάσατε τι κερδίσατε

τίποτα τίποτα


χαμογελάτε

είμαι και πάλι μαζί σας

και πάλι βουλιάζω

αλλά είμαστε ακόμα μαζί

ακόμα και εδώ κάτω.


( άνθρωποι δίκαιοι σωστοί και μετρημένοι πατούν πάνω μου
το βάδισμα τους σίγουρο σαν τη σιχασιά τους για ότι νόθο και λερωμένο...)

σημείωση και ποίημα (σχεδόν)

μικροί άνθρωποι που πίνουν

κάποια παιχνίδια δεν έχουν καλό τέλος φίλε
μένεις μόνος
δεν έχεις κάποιον να κατηγορήσεις

όλοι έχουν πάει κάπου που ξέρεις ότι δεν χωράς

κοιτάς γύρω σου
τίποτα.

--------

απροσδιόριστος ο χρόνος
άσχετη η στιγμή
είσαι μόνος
σε κοιτούν σαν χαζοί

ξέρω πράγματα πολλά
χρόνια τώρα ξυπνάω κάθε πρωί (ενίοτε και βράδυ)
πιάνω το πρόσωπο μου
κρύο
αλλά ζωντανό
''ζω'' λέω
και μετά
γράφω κάτι - ένα γράμμα,ένα κατάλογο με τις αμαρτίες και τις υποχρεώσεις μου (ποιος έχει το κουράγιο να τις ξεχωρίζει πια)-
κοιμάμαι
και κάποιος μέσα στο ύπνο μου
μου φωνάζει... ΜΑΛΑΚΑ ΔΕΝ ΖΕΙΣ,ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΜΟΝΟ

ΨΕΜΜΑΤΑ

μου είχες πει
ότι οι ποιητές
είναι αργόσχολοι και ψεύτες
και ότι τα ψέμματα τους
που με ευκολία τα βαφτίζουν ποιήματα
δεν τους ωφελούν
το αντίθετο μάλιστα
τους βασανίζουν και τους σιγοκαίνε
και ότι όταν είναι χαρούμενοι να τους φοβάμαι
γιατί για κάτι κακό θα γράφουν η θα μελετάνε

μου είχες πει επίσης
να μην τους δίνω σημασία
όταν στενοχωριούνται
γιατί τέτοιο είναι το σκαρί τους
να ανθίζουν πλάι στα συντρίμμια και στις στάχτες
και να σκορπίζουν τους καρπούς απ τις πληγές τους
σε χαρτιά παλιόχαρτα και βιβλία
και σε καρδιές ορθάνοιχτες
στον κάθε στολισμένο πόνο με χάντρες γυάλινες
και ναύλον υφάσματα.

εσύ που μου τα έλεγες σίγουρος
όταν με στρίμωχνες τα βράδια
για να μου δείξεις κάποιο στενό
που θα έβρισκα την τιμή και την αξία μου
βιαστικά και με τον χρόνο να με απειλεί

καθόσουν και έγραφες,έγραφες ποιήματα
και έστηνες νταλαβέρι με απατεώνες και ψεύτες γραφιάδες
και μ΄ άφηνες να σας χαζεύω
έτσι μαζεμένους και περήφανους
βέβαιους πως θα ξεγελάσετε κάποιον
που τον ρήμαξε η μοναξιά και η ύπαρξη του.

( εκεί κάτω στην θάλασσα την Νεκρή
και στην αβεβαιότητα την μονιασμένη
έγραψα και εγώ αυτό το ψέμα.....)

ΟΥΛΑΛΟΥΜ

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως -; να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .


Γιάννης Σκαρίμπας

ΙΣΟΤΗΤΑ

Στην Ευγενία

είχα να φάω τρεις μέρες.
εκείνη ξύριζε τα πόδια της στην κουζίνα καθισμένη στο πάνω στο μάτι του φούρνου.
της είπα ''αγάπη μου,τι θα φάμε σήμερα;''
δεν απάντησε. αντ αυτού άνοιξε τα πόδια της και μου έδειξε με το δείκτη του χεριού της κάτι κάτι ανάμεσα στα σκέλια της
τότε σηκώθηκα και άναψα το μάτι του φούρνου.

"Τον προσωπικό σου χώρο τον στήνεις μόνος σου, αποκλείεις ό,τι δεν θέλεις να μπει μέσα και μάχεσαι συνεχώς για να τον κρατήσεις".

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΐΔΗΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ {του Πάνου.}

κόκκινο διάφανο κίτρινο

ζαλισμένο ποτό

σε στάση τρένου

ξεχασμένο παλτό

περιμένει τυχαίους οδηγούς

να τους πει μια ιστορία

θεωρίες

ριγμένο μήλο πριν την ώρα του

χαίρεται που βρίσκεται στο χώμα

σατιρίζει από κάτω τα φρεσκότερα

σύμβουλος σε επικίνδυνες στιγμές

τεντωμένη την κλωστή και περιμένει

ενώ ξέρει

καλύτερα από τον καθένα

την καταστροφή του.

(ευχαριστώ πολύ Πάνο)

καπέλο

μπροστά μου ένα μεγάλο καπέλο γερμένο ανάποδα
μέσα του ένας κόσμος ιδανικός
με ανθρώπους γεμάτους πίστη,ελπίδα,όνειρα,βαρέα ένσημα
-πράγματα τετριμμένα και εμπορεύσιμα
βαλσαμωμένα στις βιτρίνες πολυκαταστημάτων
με ευέλικτο εργατικό δυναμικό-
και λίγα χρήματα από την ελεημοσύνη των ευκολόπιστων

και των τίμια εξαπατηθέντων.

μου φάνηκε ωραίο το καπέλο

το φόρεσα

άλλα μου ήταν κάπως φαρδύ ή στενό

και έτσι το κάρφωσα στον τοίχο σαν λάφυρο

και έπεσα να κοιμηθώ.

Απόψε...

Απόψε εσύ κουρδίζεις τα ρολόγια
και ο χρόνος είναι κρίμα.

Απόψε κόβεις το νήμα με την καρδιά του φεγγαριού
με το ψαλίδι που μοίρα μοιραία και απελπιστικά μικρή σου χάρισε .

αλλά εσύ δεν θυμάσαι

ακίνητη και πιο επικίνδυνη από ποτέ μου πετάς κέρματα
και περιμένεις να χορέψω πάνω από στάχτες και κάρβουνα αναμμένα

μια βροχή να με σώσει περιμένω. μια πλημμύρα να με παρασύρει μακριά σου.
έναν κεραυνό χρυσό να μου δείξει τον δρόμο για να συρθώ προς την μεγάλη φυγή
και να φτιάξω εκεί μια σιδερένια καλύβα
να την στολίσω με χρώματα και βρισιές που σε κάναν να γελάς
να την ραντίσω με τον ιδρώτα και το άγχος που γδέρνει το κορμί σου
και εκεί θα σβήνω και θα ανάβω σαν πληγή που φωσφορίζει
κάθε φορά που το βλέμμα σου συναντώ...

Απόψε εσύ στήνεις την παρτίδα
και 'γώ ποντάρω στην μοίρα.

ΠΟΙΗΤΗ ΣΕ ΕΙΔΑ ΑΠΟΨΕ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ ΠΙΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΠΟΨΙΑ....



Γιατί;

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΗ

4 ΕΠΟΧΕΣ
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ
ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ,ΚΟΧΥΛΙΑ,ΕΡΩΤΕΣ,
ΣΠΑΡΜΕΝΑ ΟΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΗ


ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΧΑΜΗΛΩΜΕΝΑ
ΜΟΙΡΑΖΕΙΣ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕΣ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ
ΣΟΒΑΡΗ
(ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ)
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΙΩΠΗ
ΩΣ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ
ΩΣΠΟΥ Η ΣΕΛΗΝΗ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ
ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ


ΚΙΝΗΣΗ
ΧΑΡΑ
ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ ΟΛΑ
(ΚΙ ΑΠ΄ ΟΛΟΥΣ)
ΖΩΗ

Μια σχέση

ποίος ξέρει σε ποιό στενό θα είναι και ποία σουρωμένη θα καβαλάει;
και όμως μετά θα κοιταχτούν στα μάτια
θα δουν όλη την καταστροφή
και η αδυναμία τους θα τους κρατήσει ενωμένους

ομορφιά και όλα τα σχετικά θα λείπουν μακριά

ψηλά,ψηλά

και εκείνοι θα είναι πιο χαμηλά,όχι από όλους, μα από ΄κει που φοβόντουσαν να πέσουν..


δυο καταστροφές ενωμένες

τίποτα δεν τους πειράζει όταν είναι μαζί

ακόμα και οι ίδιοι...