πρωινό

όσο προχωράμε το χρώμα ξεθωρίαζει και χάνεται
καταντάμε ταινία παλιά
ασπρό - μαύρο βρε
χωρίς υπότιτλους
γιατί
όλα καρδιά μου είναι κατανοητά.


η νηφαλιότητα ως αρέτη

εχθές

περίπατος αγκάζε επι της Ιασωνίδου
με μια ομοιοπαθή τρόπο τινά

χαμόγελα
και ένα κλίμα συμπάθειας

όσο και αν ανακατεύει
αυτή η ρουφιάνα η λέξη τα μέσα μου
τολμώ να πω ''Παρέα''.


και τώρα πρωί
μουντό

κάπου κρύβεται και ο ήλιος
φοβισμένος ίσως ασθμαίνοντας απ΄ τα τσιγάρα

κάτι φουγάρα πολιτισμού

και όμως ο ήλιος

όχι ο ηλιοκαμμένος

αλλά ο φίλος μου ο Ντίνος

που έχει καρδιά και μια κιθάρα

( λίγο τσακισμένη εκεί στην άκρη βέβαια )

μέσα του

με περιμένει

να μου πει

''Δεν πειράζει Βασίλη...

Σεβαστές,σεβαστές οι αδυναμίες...''

και εσύ με τρόπο χαριτωμένο

απο το τηλέφωνο

να μου λές

Πσεύτη...