αρχή ( και πάλι )

είναι περίπου 17 Μαΐων
αλλά έχει αιώνες στριμωγμένους
μέσα της. της αρέσει να περπατάει ξυπόλυτη πάνω στα μάρμαρα και να ακούει πατ πατ πατ. την αγαπάνε οι ποιητές την ζηλεύουν οι νεκροί. τα βραδιά, όταν ξεφεύγει απ΄ το κοπάδι το πρωινό, παίρνει σβάρνα τα μπαρ και δολοφονεί τους μπάρμαν. αν την ξεχάσει κάποιος χάνεται για πάντα. έχω ένα κόσμημα που έφτιαξε καταχωνιασμένο μέσα στο συρτάρι με τις αμαρτίες μου και κιτρινισμένα φύλλα από το 2005. είναι φυλακτό που με φυλάει αλλά δεν το φοράω. το έχω ακουμπισμένο πάνω σε μια φωτογραφία της για να φυλάει εκείνη. κλειδώνω την πόρτα, ανοίγω δυο τρεις μπύρες μαζί και περιμένω. . . δεν φοβάμαι. η ελπίδα δεν πήρε ποτέ μεροκάματο από μένα και γύρευε πόσες ομορφιές προσπάθησαν να με σκοτώσουν. . .

( την τελευταία παράγραφο από την ''ΛΟΛΙΤΑ΄΄ να θυμάσαι
και στο βάθος του κόσμου, στο κατακάθι μιας αποσπασματικής γραφής σκέψης ζωής
θα υπάρχω. . .)