Κάποιοι από εμάς θυμούνται ταινίες πολλές φορές για λόγους άσχετους με την αξία τους. Εγώ για παράδειγμα ήμουνα για πολλά χρόνια νοσταλγικά κολλημένος σε μια ταινία του Ρόμπερτ Ροσσέν κι αυτό γιατί κατά την προβολή της στο Ιντεάλ η Ζέτα μ΄ άφησε για πρώτη φορά να παίξω με το μυθικό σουτιέν της - για την ακρίβεια με το περιεχόμενο του μυθικού αποτέτοιου αλλά προσπαθώ να το θέσω κάπως κομψά.
Όμως χρόνια μετά με το Vanishing Point τα πράγματα σοβάρεψαν κι αυτό γιατί στρίμωξα μέσα στην αίθουσα και κατάφερα ν΄ αλλάξω γνώμη σε τρία φιλαράκια που το κόμμα τους απαγόρευε να βλέπουν αμερικάνικες ταινίες και να τους στείλω τελικά μετά την προβολή - αδιάβαστους να ψάχνονται.
Το Vanishing Point είναι η ιστορία ενός ντελιβερά αυτοκινήτων που νοιώθει πια έτοιμος να διεκδικήσει το σημείο εξαέρωσης του. Ο Κοβάλσκι - το πρόσωπο πραγματικό όπως και η ιστορία του - βετεράνος του Βιετνάμ κάποτε μπάτσος, οδηγός αγώνων και άλλα πολλά χαμένα, βάζει στοίχημα μ΄ ένα βαποράκι φίλο του πως θα καταφέρει να παραδώσει μια Ντότζ Τσάλλεντζερ σε 15 ώρες στο Σαν Φρανσίσκο - ξεκινώντας από το Ντένβερ- έτσι φορτώνεται μπεζεντρίνες για να αντέξει και ξεκινάει πατημένος να διασχίσει την μισή Αμερική. Βέβαια την άλλη μέρα οι μπάτσοι του Κολοράντο φρικαρισμένοι από την τρελή κούρσα του προσπαθούν να τον σταματήσουνε κι όταν αυτός αρνείται αρχίζει μια τεράστια καταδίωξη με τον Κοβάλσκι να περνάει σανιδωμένος τις πολιτείες Κολοράντο Γιούτα Νεβάδα με τα μισά λυσσασμένα μπατσικά της Αμερικής να τρώνε τη σκόνη της V8-375 άλογα Ντότζ Τσάλλεντζερ - μαλακίες πιάνεται ο Κοβάλσκι;
Στον δρόμο θα τον βοηθήσουν ένα σωρό χαμένοι και προ-Γουντστοκ στοιχεία, χίππις, τρελαμένοι αιρετικοί, ένας κυνηγός φιδιών της ερήμου, μοτοσυκλεττιστές των οριζόντων, ένα γυμνό κορίτσι μα πιο πολύ ο σούπερ σόουλ ένας τυφλός αφροαμερικάνος ντισκ τζόκευ χαμένος σε μια σκονισμένη πόλη στην άκρη της ερήμου που χωμένος μεσ΄ στις ραδιοσυχνότητες των μπάτσων τον ειδοποιεί κάθε τόσο για τα μπλόκα που του στήνουν για να ξεφεύγει και του παίζει τραγούδια απ΄ τον σταθμό του ν΄ ακούει να ΄χει παρέα ο Κοβάλσκι. Όμως το κυνήγι νύχτα-μέρα των αφρισμένων μπάτσων με τις σειρήνες τα οπλισμένα μπλόκα τα ταραγμένα κυβερνεία, ξεσηκώνουν τ΄ αμερικάνικα μίντια που μυρίζονται αίμα και ξεχύνονται κι αυτά στο κυνήγι του διαφημίζοντας τον σαν << τον τελευταίο Αμερικάνο ήρωα >> και τότε σύσσωμοι οι μίζεροι αυτής της χώρας στέκονται στο πλευρό του κυνηγημένοι στοιχηματίζοντας ότι ο Κοβάλσκι στο τέλος θα <<περάσει>> και μπουκωμένοι ποπ-κορν και αϊς-κρήμ τον επιφορτίζουν να καθαρίσει για πάρτη τους και αυτοί συνεχίζουν το φαγοπότι τους.
Όμως ο Κοβάλσκι στα παπάρια του φεύγει μόνος εξαϋλωμένος απ΄ το ξενύχτι το κυνηγητό τις μπεζεντρίνες κι επιτέλους σίγουρος, προς το μεγάλο Μπλόκο - προς το σημείο μηδέν της εξαέρωσης να κερδίσει το Μεγάλο Στοιχήμα παρέα με την Μπιγκ Μάμμα Θόρντον την Ρίτα Κούλιτζ την Κιμ Κάρνες αν θυμάμαι καλά. Κι είναι σαν αυτό που τραγουδάει ο Ρέϋ Τσάρλς: << αν με πάτε πίσω στο Τέξας θα με πάτε μόνο νεκρό>>.
Είδαμε την ταινία σ΄ ένα άδειο Μπροντγουαίη - την δεύτερη φορά που πήγα είχε πέσει σύρμα και το σινεμά ήταν προς το γεμάτο του κι από τα γύρω ψιθυρίσματα κατάλαβα ότι ήταν πολλοί σαν και εμένα που βλέπανε πάλι την ταινία. Και ήταν τότε οι μέρες πονήρες κι ένα τέτοιο εισιτήριο μπορούσες να το πληρώσεις πολύ ακριβά.
Η ταινία ευτύχησε να έχει δυο παραγωγούς που είπαν θα φτιάξουμε ένα b-movie του κερατά και ψάξανε τους φτηνούς τους λούζερς με λίγα λόγια. Έναν ρουτινιέρη σκηνοθέτη της TV τον Ρίτσαρντ Σαραφιάν, έναν άγνωστο ηθοποιό τον Μπάρρυ Νιούμαν, μια ιστορία του Μάλκομ Χάρτ - αργότερα έκανε μια ταινία για τον Κέρουακ και το Γουντστοκ απίθανο άτομο δεν ξαναέγραψε ποτέ του τίποτα κι έναν Κουβανό σεναριογράφο που ΄γραψε δυο σενάρια όλα κι όλα στην ζωή του - όλους τους κατημάδες δηλαδή κι έναν άγνωστο απο την TV διευθυντή φωτογραφίας τον Τζών Αλόνζο που μόλις είχε τελειώσει με τον Ρότζερ Κόρμαν το Μπλάντυ Μάμμα ( αργότερα έκανε το Τσάϊνα Τάουν - Σκαρφέης κ.λ.π) τους αμολύσανε λοιπόν στην έρημο και τους είπανε - άντε και γρήγορα. Όμως τα παιδιά τους την φέρανε - είχανε στα χέρια τους μια πραγματική και δυνατή ιστορία - ο Σαραφιάν θυμήθηκε ότι ήταν σκηνοθέτης κι έστησε μια ταινία σε ασθματικό ρυθμό σφιχτό ντεκουπάζ με 80άρηδες και 100άρηδες φακούς της σύνθλιψης, εσωτερικές ερμηνείες στα ημιτόνια και πολύ θυμό μα πολύ θυμό. Ο άγνωστος Μπ. Νιούμαν έφτιαξε έναν αντιήρωα με τη στραβή του μύτη και το σκαμένο σε στύλ Ρίτσαρντ Μπούν δέρμα του, όμως εξαιρετικά αισθαντικό και ευάλωτο και πάνω απ΄ όλους ο Αλόνζο ζωγράφισε μια δήθεν πρόχειρη φωτογραφία που σου ξεραίνει το στόμα και σου γεμίζει τα ρουθούνια οσμή καμμένου λάστιχου και ζορισμένου ντεμπραγιάζ. Ήταν βέβαια και η Ντότζ Τσάλλεντζερ - ασ΄ τη όμως αυτήν, δεν πιάνεται. . . κάπου βέβαια έπαιξε κι η Σάρλοτ Ράμπλινγκ και χάθηκε στο μοντάζ - αυτό όμως είναι μια άλλη πολύ πονεμένη ιστορία.
Στην χώρα της η ταινία πάτωσε, όχι όμως και στο Μπροντγουαίη της Αγίου Μελετίου.
Μετά απο δεκαπέντε χρόνια η Αμερική ανακάλυψε το Vanishing Point και το ΄κανε κάλτ κλάσσικ μύθο προάγγελο του Γουντστοκ μπλουζάκια μανιακά φαν κλαμπς και άλλες τέτοιες παπαριές, όμως απ΄ ό,τι κατάλαβα η Αμερική ανακάλυψε μόνο την Ντοτζ Τσάλλεντζερ και έστριψε στον παράδρομο μόλις αντίκρυσε το σημείο εξαέρωσης του Κοβάλσκι.
Πολύ θα ΄θελα να ΄γραφα ένα << σοβαρό >> κείμενο πάνω στην μεταγουέστερν φόρμα της καταδίωξης και στο υπαρξιακό road-movie-βύθισμα του ήρωα, τις συγγένειες Vanishing Point - Strawberry Statement - Easy Rider - Boulit - Harlan Country κι άλλες τέτοιες αρλούμπες αλλά αυτά τ΄ αφήνω για τους mainstream κριτικούς μη τους φάμε και το παντεσπάνι τους - απλά ήτανε μια ταινία που τότε - αλλά περισσότερο σήμερα - την είχαμε πολύ ανάγκη.
Όσο για τα φιλαράκια μου είναι πάντα στο κόμμα αλλά τον Κοβάλσκι δεν τον ξεχνάνε ποτέ.
του Νίκου Νικολαϊδη 1939 - 2007,
παρμένο από το
πρώτο τεύχος
του περιοδικού,
ΔΙΑΓΩΓΗ ΜΗΔΕΝ
Απρίλιος του 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου