Γράμμα στην Σπούλα

- Που πάτε;
- Στον Αμίαντο.
- Αμύνταιο πάμε, Βασίλη.


Όπως και να το λένε εκεί πάμε, χωρίς συνήθειες και ωράρια. Βραδάκι. Μοιάζει με βόλτα αλλά είναι εκδρομή. Αυτές που με δανεικά πάω και με δανεικά γυρίζω. Με τον καλύτερο οδηγό και τον χειρότερο συνοδηγό. - Τρέχεις / - Δεν τρέχω, θα ζήσουμε, μην αγχώνεσαι κτλ. Στα πόδια μου κρατάω ένα πρησμένο μπουκάλι μπύρα από τα πίσω της βαθιάς Ανατολής. Ο,τι και να ψηφίζετε τα τελευταία εκατό πενήντα χρόνια, δεν το άνοιξα. Το κρατούσα σαν τρόπαιο και αυτό με δρόσιζε ολόκληρο.

Φτάνουμε στην Κοζάνη και κάνουμε γύρους στα δρομάκια. Το αμάξι σε αντίθεση με εμάς, είναι αυτόματο και δεν σβήνει στις ανηφοριές. (Δώσε μου κατρακύλα και βούτα ψυχή του παραδίπλα). Χαζεύω τα περίπτερα και όσους βγαίνουν να χαρούν την ζέστη. Περιμένουμε δυο βετεράνους που φάγανε την ζωή με τα μαχαιροπίρουνα, για να πάμε στο Αμύνταιο. Χαρίζω βιβλία, την Σφαγή των Ρομανόφ -΄΄ Τσάρε σύρε και κάτσε με την φαμίλια σου σε εκείνη την γωνιά΄΄ και μπαμ μπαμ.

Εκεί το φεγγάρι μοιάζει σαν να το δάγκωσε κάποιος αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Κατευθυνόμαστε σε ένα μπαρ που γίνεται μετά από κάποια ώρα club. Ξύλινη επένδυση και μπύρες σε τιμές λογικές. Η γενναιοδωρία του Ντίνου και το εθνικό αλκοολίκι. Μπύρες, κυρίες μου πλάι, σε αναμμένα κεράκια που μας έχουν στραβώσει.

Τηλέφωνα από την Αθήνα. Η Αντζελίν Βοναπάρτη θα ανέβει μαζί με τον Χρηστάρα όταν θα κατεβαίνω στην Αθήνα να δω την Debbie Tourbo για να μονομαχήσουμε. Τα επιχειρήματα και οι απαιτήσεις μου εκεί θα κρατήσουν κάπου δεκαπέντε δευτερόλεπτα, μέχρι η D. να γελάσει. Μικρές νίκες σαν ανάσες σε ένα πόλεμο που ξέρουμε αμφότεροι που σκατά θα πάει.

Γυρίζουμε στην Κοζάνη.  Ο ΄΄Ηλίθιος΄΄ του Ντοστογιέφσκι μπαίνει με κάποιο τρόπο στην τσάντα με τα άδεια καρέλια, τα χειρόγραφα της Ώρας και το ημερολόι μιας αφορολόγητης ύπαρξης. Προσπαθώ να πω κάτι για τον Zappa ή τον Σεφεριάδη που θα μπορούσε άνετα να διαφημίζει σοκολατάκια αλλά τα έχω πει μάλλον σε κάποια άλλη εκπομπή.  Σβήνω σιγά σιγά και γλύκα ανεβαίνει στην ψυχή μου. Ούτε ενοχές, ούτε τύψεις και άλλα αρχαία. Από αύριο αυτά πάλι.

Το πρωί καφές και γλυκό του κουταλιού. Φιλοξενία, τίποτα άλλο. Χαμογελαστή η Πενέλοπε μας παίρνει από το χέρι να πάμε να γευματίσουμε. Όμορφο μαγαζί, ωραίες μουσικές. Ο Ντίνος μοιράζει την μερίδα του όπως κάποιος που κάποτε αναστήθηκε για να φύγει μια και καλή. Ο Βασίλης Κ. ξέρει κάτι παραπάνω και για αυτό εγώ μιλάω περισσότερο από εκείνον.

Επιστρέφουμε. Δεν μπορώ να κρίνω τίποτα γιατί δεν πλήρωσα κανένα λογαριασμό. Η μέρα είναι ζεστή ενώ μπαινοβγαίνουμε στα τούνελ και το ράδιο παίζει στην διαπασών. Ρίχνω ιδέες για ένα θεατρικό, για μια επιθεώρηση μόνο με κομπάρσους που απαιτούν τα δίκια τους από τον τζερεμέ που έγραψε το έργο και την συμπάθεια του σκηνοθέτη. Το μόνο όμως που θα πάρουνε είναι δωροεπιταγές για παυσίπονα. Κουνάω τα χέρια μου, πέφτω σε αντιφάσεις, ο Ντίνος δεν ξεφεύγει από την ευθεία του δρόμου και του δίνω τσιγάρο. Του χρωστάω πολλά.

 Φτάνω σπίτι. Αύριο καταφθάνει ο πατέρας.