Είστε τρελή, δεσποινίς μου, μπορείτε να φύγετε, και τα λεφτά στην κοπέλα στην είσοδο. . . της είπε ο επιστήμονας της φρέσκιας, παπατζίδικης επιστήμης και εκείνη κατάλαβε ότι μπορεί να πάει όπου θέλει. Ακόμα και εκεί που δεν την θέλουν. Να ταξιδέψει με το ΚΤΕΛ ή το μυαλό της.
Τι ομορφιά λιωμένη, στο δικό μου το μυαλό. Την είχα καταλάβει όμως, λιγάκι. Άρχισε το κάπνισμα για να σβήνει τα τσιγάρα πάνω μου και ο εθνικός ύμνος για εκείνη γράφτηκε. Περίμενε από τον ήλιο να της ανάψει το τσιγάρο και ένα διάολο να της τραγουδάει παλιά, ερωτικά τραγούδια μιας εποχής που δεν πρόλαβε. Τότε που δεν είχανε T.V., που τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ήταν στην μόδα και οι απόψεις καρφώνονταν σε τέσσερις τοίχους.
Ήμουν πλάι της.
Έκανε ότι δεν με ξέρει.
Έκανα ότι μυρίζει άσχημα και ότι είναι ανάγωγη.
Με είπε Καθικαρά και Χυδαίο.
Τις αργίες μόνο, ψυχή μου. Πολύ ακούγομαι, ελάχιστα λερώνω.
1 σχόλιο:
♥
Δημοσίευση σχολίου